Na faccia pensierosa e triste, na ruga ca te trase rint o core,
comme a cerca e capi’ uaglio’ o tiene o nun o tiene ammore.
A vita toia passat a guarda’ Napule,sempe a scrivere
e a purta’a teatro l’aneme e o dulore e sta città.
Che storie toie ce fatte rirere,riflettere
chiagnenn e raccuntann a verità.
Maje te parute brutte a parla’ ro povero e do ricco,
ro buono e o malamente, ro fesso e do reritte, cu na resata amara che è o specchio e sta città.
E semp ritt e commediante: recitate come si state a casa vosta,
comme si annanze a vuie stesse sul ie: chest nunn è teatro è a vita over, e a gente nunn a può nganna’.
Manc a uerra te fermaie, cercann e cunfurtà a sta gente, pure sott e bombe a recità.
Uardanne a Filumena e’ viste Napule, na femmene abbandunata a ciorta soia.
Cu Ferdinando e Antonio Barracano, ce raccuntate tutt a vita toia.
Po a vista t abbandunaie e pure o core, ma chell ca ce lassate Edua’, è sule ammore.
Marco Ilardi